Polerowanie elementów motocykla 

Z pomocą zestawu polerskiego na wiertarkę można sprawić, że brzydko zmatowione, „wyblakłe” części aluminiowe będą ładniejsze od części nowych. Lśniące pokrywy lub błyszczące śruby ze stali VA uzupełniają o interesujące kontrasty polakierowany na czarno silnik, ponadto jego kontury zostają wyraźniej zarysowane. Wypolerowane części ze stali szlachetnej wyglądają niemal jak chromowane.

Jeśli stalowe części mają być chromowane przez galwanizera, polerowanie stanowi najbardziej czasochłonną i tym samym najbardziej kosztowną część prac przygotowawczych. Dlatego jeśli posiadasz zestaw polerski, umiesz się nim posługiwać i nie stronisz od pracy, możesz w dużej mierze poprawić wygląd swojego motocykla. Satysfakcja z „lśniącego” efektu prac jest z pewnością warta tego wysiłku!

Pokrywy na silnikach, golenie widelców, armatury oraz dźwignie, wahacze kół tylnych i inne elementy montażowe z aluminium można rozpoznać po niskiej masie własnej, braku właściwości magnetycznych oraz tym, że są często polakierowane. Przyjrzyj się tym częściom dokładnie – srebrzyste lakiery na kadłubie silnika lub warstwy bezbarwnego lakieru na pokrywach zewnętrznych mogą być często trudne do rozpoznania.  

Warstwa lakieru dość często zostaje z biegiem lat „zinfiltrowana” przez korozję – wtedy takie elementy wyglądają szczególnie brzydko. Przed przystąpieniem do ich polerowania trzeba dokładnie zeszlifować farbę oraz korozję. Nieraz skupiska korozji znajdują się głębiej, niż można było się tego z początku spodziewać, mimo to muszą zostać całkowicie usunięte, aby nie doszło do ponownego pojawienia się wykwitów. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w poradzie „zrób to sam” Usuwanie korozji.

Często stosuje się również kolorowe lub srebrne powłoki anodowe, aby zapewniać ochronę aluminium przed wpływem warunków atmosferycznych lub wyróżniać element wizualnie. Powłoka tego typu charakteryzuje się metalicznym, lekko matowym wyglądem. Z upływem czasu i pod wpływem czyszczenia powłoka anodowa staje się „wytarta” i blada – wówczas ładniejszym rozwiązaniem jest usunięcie jej resztek papierem ściernym i polerowanie elementu.

Jeśli nie chcesz zajmować się pracochłonnym szlifowaniem w celu usunięcia warstw starych lakierów i korozji, możesz zlecić te czynności przedsiębiorstwu oferującemu obróbkę strumieniowo-ścierną. Oprócz tradycyjnego piaskowania są obecnie również dostępne liczne inne, bezpieczniejsze dla materiału metody – aż po obróbkę strumieniowo-ścierną suchym lodem. Pamiętaj o jednym: części silników poddawane obróbce strumieniowo-ściernej za pomocą piasku, szklanych kulek lub łupin orzecha włoskiego muszą zostać możliwie najdokładniej umyte do czysta przed montażem! Materiał ścierny w żadnym razie nie może przedostać się do wnętrza silnika, nie zaleca się również poddawać obróbce strumieniowo-ściernej kompletnego silnika w całości z użyciem tradycyjnego materiału ściernego, nawet jeśli silnik został starannie zaklejony – jest to bezpieczne jedynie z zastosowaniem suchego lodu.

Jeżeli natomiast chodzi jedynie o usuwanie warstwy lakieru, to zadanie również można zlecić zakładowi zajmującemu się usuwaniem lakierów, który usunie lakier metodą chemiczną lub termiczną.

W przypadku pojedynczych lub małych części lakier możesz również usuwać samodzielnie za pomocą dobrego i profesjonalnego preparatu do usuwania uszczelek i lakierów.

Jeżeli nie zamierzasz korzystać z usług zakładu zajmującego się usuwaniem lakierów ani oferującego obróbkę strumieniowo-ścierną, nie dysponujesz też preparatem do usuwania lakierów, to możesz podjąć się zadania związanego ze szlifowaniem lakieru i rdzy.  

Najszybsze efekty można osiągnąć np. za pomocą szlifierki kątowej, która zostaje wyposażona w listkową tarczę szlifierską. Jednak szlifierkę należy stosować jedynie do większych rowków i znacznej korozji. W trakcie szlifowania z użyciem szlifierki kątowej należy nosić sprzęt chroniący drogi oddechowe.

Trudno dostępne miejsca oraz mniejsze części są szlifowane ręcznie z użyciem wodnego papieru ściernego lub narzędzia „Dremel” – szlifowanie na mokro zapobiega powstawaniu pyłu. Dobieraj ziarnistość papieru ściernego z rozwagą odpowiednio do właściwości powierzchni przedmiotu obrabianego – im mniejsza będzie ziarnistość, od której zaczniesz, tym dłużej potrwa szlifowanie właściwe, natomiast jeśli na początku wybierzesz zbyt wysoką ziarnistość, usuwanie głębszych nierówności stanie się bardzo żmudne.

Wrażliwe powierzchnie uszczelniające lub wewnętrzne powierzchnie przedmiotu obrabianego muszą być chronione przed obróbką poprzez ich dokładne zaklejenie!  

Aby zapewnić bezpieczną pracę, zamocuj przedmiot obrabiany w celu szlifowania w imadle lub przymocuj go za pomocą zwornicy śrubowej do stołu roboczego. Części aluminiowe muszą być chronione przed ostrymi krawędziami imadła lub zwornicy śrubowej za pomocą drewna, tektury lub specjalnych szczęk zaciskowych.  

W przypadku części nośnych należy zawsze pamiętać o tym, aby usuwając materiał, nie prowadzić do ich osłabienia. Nigdy nie szlifuj tylko w jednym kierunku, lecz stosuj metodę „na krzyż”, nie szlifuj również zbyt długo w jednym miejscu, aby uzyskać równomierną powierzchnię. Zwłaszcza podczas szlifowania szlifierką kątową przykładaj dużą uwagę do tego, aby nie powstawały zagłębienia po szlifowaniu ani rowki!

Po zgrubnym usunięciu korozji i lakieru należy wygładzić na gotowo powierzchnię przedmiotu obrabianego, szlifując ją wodnym papierem ściernym – tylko płaski przedmiot obrabiany wygląda dobrze po wypolerowaniu, nierówności stają się na wypolerowanej części niestety szczególnie widoczne. Z kolei części pokryte rowkami muszą zostać obrobione w taki sposób, aby nie powstały żadne zagłębienia po szlifowaniu – do tego celu używa się klocka szlifierskiego.

Szlifowanie jest kończone za pomocą wodnego papieru ściernego o ziarnistości 320, a najlepiej 600. Teraz powierzchnia powinna być wprawdzie nieco chropowata po użyciu papieru ściernego, ale poza tym dostatecznie równa i równomierna, umożliwiając polerowanie na połysk.

Do polerowania wyposażasz tarcze polerskie w trzpień mocujący i mocujesz go na wiertarce. W pierwszej kolejności załóż zgrubną, sizalową tarczę do polerowania wstępnego. Zamocuj wiertarkę za pomocą specjalnego zacisku na stole warsztatowym lub przymocuj przedmiot obrabiany na stole roboczym.

W razie potrzeby uchwyt wiertarski należy okleić grubą warstwą taśmy malarskiej, tak aby w żadnym wypadku nie mógł spowodować uszkodzenia przedmiotu obrabianego, nawet jeśli przypadkiem dojdzie do kontaktu.

Teraz weź wosk do polerowania wstępnego i dociskaj go do tarczy do polerowania wstępnego na pracującej wiertarce tak długo, aż tarcza zacznie zmieniać kolor – ruch wirujący powoduje wchłanianie wosku przez tarczę.  

Takie rozwiązanie sprawdza się najlepiej, gdy wosk nie ma zbyt niskiej temperatury. Wosk powinien mieć temperaturę pokojową, w razie konieczności można wcześniej położyć go na chwilę obok kaloryfera. Nowa tarcza szlifierska z początku będzie się trochę strzępić, ale z czasem to zjawisko ustąpi.

Jeśli tarcza wchłonęła już wosk, do uzupełnienia wosku wystarczy później jego krótkie dociśnięcie. Teraz przedmiot obrabiany jest polerowany kolistymi ruchami ze średnią bądź wysoką prędkością obrotową (2500–3000 obr./min) i nieznacznym naciskiem.

Aby uniknąć powstawania zagłębień, należy przemieszczać się ruchem spiralnym na zewnątrz, zaczynając od zarysowanych fragmentów. Wyczyść powierzchnię środkiem do czyszczenia hamulców i sprawdź rezultat pracy. Jeśli udało się osiągnąć równomierny efekt, zmień tarczę na średnią (bawełnianą) i przynależący do niej wosk do polerowania na gładko.  

Końcowy wysoki połysk na gładkiej powierzchni można ostatecznie uzyskać za pomocą najdelikatniejszej tarczy bawełnianej razem z pastą do polerowania końcowego po kolejnym wyczyszczeniu przedmiotu obrabianego środkiem do czyszczenia hamulców.

Polerować można, a czasem nawet trzeba nie tylko metale, lecz również powierzchnie tworzyw sztucznych. O ile w przypadku przebarwionych (nielakierowanych!) owiewek chodzi głównie o kosmetykę optyczną, o tyle już w przypadku szyb przednich lub osłon reflektorów w grę wchodzą również aspekty związane z bezpieczeństwem.

Najpierw powierzchnia musi zostać dokładnie wyczyszczona. Głębokie zarysowania można przeszlifować na mokro specjalnym papierem ściernym (ziarnistość: 1500) oraz odrobiną wody. Następnie musisz nałożyć odrobinę środka do usuwania rys z akrylu i polerować zarysowane miejsca 2–3 minuty ze sporym naciskiem za pomocą miękkiej i czystej ścierki bawełnianej lub płatka kosmetycznego. Jeśli zarysowania są bardzo głębokie, może zajść potrzeba kilkukrotnej aplikacji środka do usuwania rys z akrylu i jego wpolerowania.

Resztki pasty można usunąć w prosty sposób za pomocą ścierki.