Lakierowanie części motocykla 

W handlu są dostępne gotowe lakiery w pojemnikach z aerozolem na bazie akrylu oraz na bazie żywicy syntetycznej. Obecnie lakiery w sprayu są produkowane niemal wyłącznie na bazie akrylu, natomiast hobbystyczne lakiery w sprayu (oraz oczywiście lakiery do malowania pędzlem) z marketu budowlanego mogą być również wytwarzane na bazie żywicy syntetycznej.

(lakiery samochodowe) charakteryzują się następującymi zaletami:

• są szybkoschnące (całkowicie suche po 10–30 min)
• w dowolnym momencie można zaaplikować kolejną warstwę tego samego lakieru (natomiast w przypadku lakierów na bazie żywicy syntetycznej w ciągu 2 godzin lub ponownie po 24 godzinach)
• lepsza ochrona antykorozyjna
• wyższa odporność na środki czyszczące, twardsza powierzchnia

W porównaniu z nimi lakiery na bazie żywicy syntetycznej zapewniają lepsze wypełnienie i często bardziej jednolite rozpływanie na większych powierzchniach. Są tańsze i często wykorzystuje się je do zastosowań dekoracyjnych. Ale już w mniejszym stopniu są zalecane do lakierowania części motocyklowych.  

Poza szeroko rozpowszechnionymi lakierami jednoskładnikowymi można również zakupić lakiery dwuskładnikowe w postaci pojemnika z aerozolem. Takie lakiery odznaczają się zwiększoną wytrzymałością. Lakier bezbarwny nadaje się np. znakomicie do nakładania powłoki o wysokim połysku, bardziej odpornej na zarysowania, oddziaływanie warunków atmosferycznych oraz benzyny na dostępne w handlu jednoskładnikowe lakiery samochodowe w pojemnikach z aerozolem. Jeżeli do lakierowania zamierzasz użyć specjalnego odcienia, możesz w specjalistycznym sklepie z lakierami samochodowymi zlecić wymieszanie lakieru w oparciu o szeroką gamę oryginalnych odcieni i napełnienie nim pojemników w aerozolu. Zaleca się, aby takie lakiery powlekać dwuskładnikowym lakierem bezbarwnym. Szczegółowe informacje na temat obróbki można uzyskać we właściwych sklepach specjalistycznych.    

Podstawowa funkcją lakieru jest zapewnianie ochrony antykorozyjnej. Aby taka ochrona mogła zostać zagwarantowana, nieodzowne jest wcześniejsze mechaniczne i możliwie najdokładniejsze usunięcie skupisk korozji. Do tego celu można stosować papiery ścierne o mniejszej ziarnistości oraz nasadki ze stalową szczotką do wiertarki lub szlifierki kątowej. Papiery ścierne służą przede wszystkim do usuwania korozji powierzchniowej, maszynowo napędzane szczotki wdzierają się następnie głębiej do skupisk rdzy i pomagają w ich całkowitej eliminacji. Im głębiej rdza spenetrowała materiał, tym trudniejszym zadaniem jest jej całkowite usunięcie. Jeśli osiągnięcie postępu z wydajną szczotką do szlifierki kątowej nie jest już możliwe, trzeba na koniec zaaplikować neutralizator rdzy (stosując się do instrukcji znajdujących się na opakowaniu). Jedyną alternatywą pozostaje piaskowanie lub szkiełkowanie problematycznej części w specjalistycznym zakładzie – oczywiście ta metoda zapewnia najdoskonalsze rezultaty.

Nierówne powierzchnie z wgnieceniami są wypełniane dwuskładnikową szpachlówką.

Większe wgniecenia można ostrożnie wybijać lub wypychać gumowym młotkiem, aby w ten sposób uniknąć niepotrzebnego nakładania grubej warstwy szpachlówki.

Dziury utworzone przez rdzę zamyka się poprzez spawanie, zastosowanie mat z włókna szklanego lub poprzez szpachlowanie z użyciem zawierającego włókna szklane dwuskładnikowego produktu.

Wymieszaj szpachlówkę zgodnie z instrukcjami podanymi na opakowaniu, zaaplikuj ją na większej powierzchni, a podczas nakładania koniecznie zwracaj uwagę na to, aby unikać pęcherzyków powietrza. Obecność pęcherzyków powodowałaby później powstawanie garbów w miejscu szpachlowania, mogłaby nawet spowodować jego łuszczenie!

Podłoże musi być całkowicie pozbawione tłuszczu i zabrudzeń – dlatego najpierw wyczyść je jak najstaranniej za pomocą preparatu do usuwania silikonu, rozpuszczalnika nitro lub środka do czyszczenia hamulców! Po utwardzeniu nałożona warstwa szpachlówki zostaje płasko wyszlifowana. W tym celu musisz owinąć wodny papier ścierny (ziarnistość ok. 100–240) wokół bloku do szlifowania lub kawałka drewna (bez bloku do szlifowania podczas szlifowania większych powierzchni szybko powstają zagłębienia) – praca bez bloku do szlifowania jest korzystna jedynie w przypadku małych szpachlowanych miejsc na zaokrągleniach. Podczas szlifowania na zaokrągleniach należy zawsze odwzorowywać ruchami papieru ściernego kształt elementu, tak aby nie mogło dojść do powstania płaskiej powierzchni ani zagłębienia.

Szlifowanie na mokro zapobiega znacznemu zanieczyszczeniu Twojego pomieszczenia roboczego. Po każdym szlifowaniu suche i czyste miejsce szlifowania należy zbadać opuszkiem palca pod kątem nierówności. Jeśli rezultat nie jest stuprocentowy, trzeba ponownie odtłuścić powierzchnię, a następnie nałożyć i przeszlifować kolejną warstwę szpachlówki. Ostatnie drobne pory, rowki itp. należy wypełniać szpachlówką wykończeniową lub natryskową.

Teraz rozpoczyna się właściwe lakierowanie. Nigdy nie nakładaj lakieru kryjącego bezpośrednio na podłoże – podobnie jak na istniejący lakier oryginalny (jedyny wyjątek: ten sam lakier kryjący w aerozolu został już przez Ciebie użyty lub lakierujesz silnik za pomocą lakieru termicznego). Lakier kryjący mógłby łatwo się złuszczyć, ponadto sam lakier tego typu nie ma dostatecznych właściwości antykorozyjnych. Jeżeli bazą jest lakier oryginalny, wstępnie przeszlifuj go papierem ściernym do szlifowania na mokro o ziarnistości 400, dokładnie wyczyść preparatem do usuwania silikonu, a następnie spryskaj „podkładem zwiększającym przyczepność” lub „wypełniaczem”.

Podkład zapewnia przyczepność lakieru kryjącego i wypełnienie niewielkich zadrapań. Niezwykle wysoką przyczepność oraz wyjątkowo odporną strukturę lakieru pozwala uzyskać wysokiej jakości dwuskładnikowy wypełniacz gruntujący. Jest on co prawda trochę droższy, jednak w zamian otrzymujesz gwarancję profesjonalnego efektu.

Dobrze przeschnięty podkład jest szlifowany papierem ściernym o ziarnistości 600. Należy przy tym usunąć ewentualne pyłki i nierówności. Ostrożnie odpyl przedmiot obrabiany (zastosuj niestrzępiącą się ścierkę lub specjalną pyłochłonną ścierkę ze specjalistycznego sklepu). Nie dotykaj powierzchni (łój skórny!! – w razie konieczności wytrzyj preparatem do usuwania silikonu, nie rozpuszczalnikiem nitro. Rozpuszczalnik spowodowałby częściowe rozpuszczenie warstwy podkładowej).

06 Teraz przechodzimy do nakładania lakieru kryjącego. Jak opisano wyżej, należy nałożyć „wstępną mgiełkę”, a następnie aplikować 2–3 warstwy kryjące metodą „na krzyż”, unikając powstawania zacieków (p. krok 4). Jeśli mimo to zauważysz, że taki zaciek powstaje, to przy odrobinie szczęścia możesz jeszcze zapewnić gładkie rozpływanie farby poprzez obracanie przedmiotem obrabianym.  

W przypadku lakierowania dwutonowego (patrz krok 7, ilustr. 2) należy poczekać co najmniej całą noc na wyschnięcie pierwszej warstwy lakieru kryjącego, po czym trzeba okleić pole na drugi odcień za pomocą specjalnej taśmy do oklejania krzywizn z asortymentu lakierniczego (patrz etap 7, ilustr. 1). Taśma tego rodzaju umożliwia łatwe układanie wokół promieni, daje późniejszą gwarancję gładkiej krawędzi i nie zostawia żadnych resztek kleju na podłożu. Ze zwykłą taśmą malarską z marketu budowlanego uzyskasz chropowatą krawędź! Delikatnie przeszlifuj podłoże, usuwając przy tym mgiełkę lakierniczą z pierwszej warstwy lakieru kryjącego.

Lakier metalizowany jest powlekany po ok. 30 minutach schnięcia (lub później) lakierem bezbarwnym w celu zabezpieczenia przed oddziaływaniem środowiska i uzyskania żądanego połysku. Lakiery niemetalizowane także zyskają piękniejszy połysk i będą lepiej chronione, jeśli zostaną pokryte przezroczystą powłoką, najlepiej lakierem dwuskładnikowym.

Jeżeli powierzchnia lakieru nie osiągnęła 100% gładkości i nie jest całkowicie pozbawiona mgiełki lakierniczej, to po kilku dniach schnięcia wykonywana jest ostateczna obróbka wykańczająca. Większe nierówności powierzchni wygładzaj wodnym papierem ściernym o ziarnistości 1000. Drobna mgiełka lakiernicza lub przeszlifowana powierzchnia jest następnie dokładnie polerowana za pomocą specjalnej pasty do polerowania mgiełki lakierniczej. Rezultat to ładna, gładka powierzchnia lakieru, która wygląda równie dobrze jak lakier oryginalny. Jednak lakier jednoskładnikowy jest zawsze stosunkowo wrażliwy – dlatego unikaj zarysowań, w żadnym razie nie dopuszczaj do kontaktu z płynem hamulcowym DOT 4. Wprawdzie taki lakier jest odporny na działanie paliw, jednak benzyna często pozostawia po sobie matowe miejsca, które muszą zostać ponownie wypolerowane. Na koniec użyj twardego wosku do zabezpieczenia lakieru, tak aby utworzyć powłokę uszczelniającą i uzyskać trwały połysk.